چین یکی از بزرگ ترین وارد کنندگان نفت در جهان است.
ایران با وجود شرایط تحریم، توانسته است یکی از مشتریان نفت خود را حفظ کند که چین نام دارد. چین همواره ثابت کرده است که کاری با تحریم ندارد و می تواند مشتری خوبی برای کشور باشد.
صادرات نفت ایران به بالاترین حد خود در ۶ سال‌اخیر رسیده و به‌رغم تحریم‌های یک‌جانبه غرب، به اقتصاد این کشور برابر با ۳۵ میلیارد دلار در سال‌رونق بخشیده است.
بر اساس گزارش شرکت داده ورتکسا، تهران در سه ماه اول سال‌جاری میلادی، به‌طور متوسط یک‌میلیون و ۵۶۰ هزار بشکه نفت در روز فروخته که تقریبا تمامی آن توسط چین خریداری‌شده‌است.این میزان، بالاترین سطح فروش نفت ایران از سال ۲۰۱۹ است.
موفقیت ایران در صادرات نفت‌خام، بیانگر یکی از دلایل اصلی است که ایالات‌متحده و اتحادیه اروپا به‌دنبال افزایش فشار بر تهران پس از حمله تنبیهی موشکی و پهپادی این کشور به اسرائیل هستند. واشنگتن و اتحادیه اروپا با هدف منصرف‌کردن اسرائیل از تشدید درگیری با تهران یا انتقام‌جویی نظامی، در حال تدارک تحریم‌های جدید علیه جمهوری‌اسلامی هستند.
جنت‌یلن وزیر خزانه‌داری آمریکا، این هفته اعلام کرد ایران «به‌صورت علنی» به صادرات نفت خود ادامه می‌دهد و اقدامات پیشگیرانه بیشتری برای مهار تجارت نفت ایران در حال بررسی است.
رشد صادرات نفت ایران
در هر حال، صادرات نفت ایران پس از ۶ سال به دوران موسوم به برجام رسیده یا به آن بسیار نزدیک شده‌است. نکته مهم آنکه آمارهای صادرات رسمی نفت‌خام ایران با یک فاز تاخیر اعلام می‌شود، بنابراین از هم‌اکنون انتظار داریم آمارهای رسمی جذابی مخابره شود اما باید یک نکته را نیز در این‌خصوص مدنظر قرار داد، نوسان قیمت جهانی نفت‌خام در بحبوحه تنش‌های خاورمیانه از افت نرخ شدید در روزهای اخیر حکایت دارد تا جایی‌که برنت کف۹۰ دلاری را از دست داد و تا لحظه تنظیم این گزارش، با نزدیک به یک‌درصد سقوط روزانه به نزدیکی ۸۶ دلار در هر بشکه رسید.
این مطلب نشان می‌دهد که به موازات انتظار برای کاهش تنش در خاورمیانه، دنیا افزایش تولید و صادرات نفت‌خام ایران را باور کرده‌است، بنابراین یک رخداد جذاب برای نفت ایران رقم خورده است. اتفاق بسیار مهمی که نمی‌توان از کنار آن به‌سادگی گذشت زیرا فروش نفت‌خام بسیار دشوارتر از فرآورده‌ها و میعانات گازی است، بنابراین حامل‌های انرژی صادراتی ایران به شرایط مطلوبی در تقاضا و فروش دست‌یافته‌اند. این موارد به‌معنای آن است که اگر به هر دلیل با کاهش مصرف داخلی، یا افزایش تولید بتوان عرضه صادراتی را افزایش داد، می‌توان رقم برجسته‌ای ارزآوری را نصیب کشور کرد .
منبع:
دنیای اقتصاد
