بسیاری از خانواده‌ها با پدیده‌ای مواجه‌اند که می‌توان آن را «غیبت پدران در عین حضور» نامید. پدرانی که در خانه زندگی می‌کنند، نان‌آور خانواده‌اند، اما نقش حیاتی و بنیادین خود در تربیت، همراهی عاطفی و حمایت روانی از فرزندان را به فراموشی سپرده‌اند.
– اخبار استانها – به گزارش خبرگزاری تسنیم ، در دنیای پیچیده و پرشتاب امروز، بسیاری از خانواده‌ها با پدیده‌ای مواجه‌اند که می‌توان آن را «غیبت پدران در عین حضور» نامید. پدرانی که در خانه زندگی می‌کنند، نان‌آور خانواده‌اند، اما نقش حیاتی و بنیادین خود در تربیت، همراهی عاطفی و حمایت روانی از فرزندان را به فراموشی سپرده‌اند. این نوع از غیبت، اگرچه در ظاهر ناپیداست، اما آثار عمیق و ماندگاری بر روان و شخصیت نسل آینده برجای می‌گذارد.جامعه‌ای که پدر را تنها در قالب تأمین‌کننده‌ی مالی تعریف می‌کند، بخشی مهم از هویت خانوادگی را نادیده می‌گیرد. فرزندان برای شکل‌گیری هویت سالم، اعتماد‌به‌نفس پایدار و توانایی برقراری ارتباطات انسانی سازنده، نیازمند حضور فعال و دلسوزانه‌ی پدران در کنار مادران هستند. پدرانی که تنها شب‌ها، پس از روزی خسته‌کننده، با سکوت یا نگاه به گوشی تلفن همراه در کنار خانواده قرار می‌گیرند، در حقیقت بیش از آنکه باشند، نیستند.در چنین فضایی، کودکان می‌آموزند که گفت‌وگو معنا ندارد، احساسات جایی برای بروز پیدا نمی‌کنند و محبت، عملی صرفاً یک‌طرفه است. دخترانی که پدرشان را در کودکی نهفته در سکوت و بی‌اعتنایی دیده‌اند، و پسرانی که الگویی برای گفت‌وگو، مهربانی و مدیریت هیجانات نداشته‌اند، به بزرگسالانی تبدیل می‌شوند که این چرخه را تکرار می‌کنند.مسئله تنها در مورد خانواده نیست؛ این یک بحران اجتماعی است. ما نیاز داریم که مفهوم پدر بودن را بازتعریف کنیم؛ پدری نه فقط در نان‌آوری، بلکه در آغوش‌گرفتن، شنیدن، راه‌رفتن کنار فرزند، و دیدنِ او. پدری که حضورش تنها فیزیکی نیست، بلکه حضور دارد تا ببیند، بشنود، بفهمد و همراه باشد.دنیای مدرن، با تمام پیشرفت‌هایش، نباید روابط انسانی را فدای سرعت و بهره‌وری کند. بازگشت به نقش‌های اصیل انسانی، بازسازی پیوندهای خانوادگی و بازآفرینی مفهوم واقعی پدر بودن، شاید یکی از معدود راه‌های نجات نسلی باشد که آرام‌آرام، در غیاب عاطفی والدین، فراموش می‌شود.یادداشت از یگانه بهجت ، جامعه شناسانتهای پیام/
