یکی از اهداف کلیدی طرح دارویار ثابت ماندن هزینه‌های درمان از جیب خانوارها بوده. بررسی‌های آکادمی سامان نشان می‌دهد که متوسط هزینه‌های درمان خانوارها در سال ۱۴۰۱ رقمی معادل ۱۲.۵ میلیون تومان بوده است.
به گفته پژوهشگر و مشاور آکادمی سامان، اگر بازار سلامت را به سه گروه کم درآمد، میان‌درآمد و پردرآمد تقسیم کرد، در شرایطی که هزینه درمان به طور متوسط ۱۲.۵ میلیون بوده، هزینه درمان خانوارهای کم درآمد ۴.۹ میلیون یعنی نزدیک ۵ میلیون تومان برآورده شده، هزینه درمان میان درآمدها ۱۱.۵ میلیون تومان و پردرآمدها ۲۹.۵ میلیون تومان بوده است.
فردین یزدانی توضیح می‌دهد که کمیابی بسیاری از اقلام دارویی که از سال گذشته، یعنی بعد از اجرای دارویار آغاز شد، مجراهای تجاری بسیاری برای واردات غیررسمی دارو با قیمت بسیار گران ایجاد کردکه باعث شده بسیاری از خانوارها عملا قادر به تامین نیاز دارویی خود نباشند، علیرغم اینکه بیمه درمان هم شده باشند.
پژوهشگر و مشاور آکادمی سامان، می‌گوید: اگر دو گروه بالا و پایین را در جامعه در نظر بگیریم، شکاف بین گروه‌ها گسترش پیدا کرده. هزینه‌های درمانی کم‌درآمدها نتوانسته متناسب با تورم حرکت کند تا میزان استفاده را ثابت نگه دارد. مهمترین مثال هزینه‌های دندانپزشکی است که عملا بخش زیادی از خانوارها مراجعه به دندانپزشک را فراموش کرده‌اند. طبق داده‌های ما حداقل ۵۰ درصد خانوارها در یک سال مراجعه‌ای به دندانپزشک نداشتند، مگر در مواقع اضطرار و به میزان حداقل‌ها. این تورم یک شکافی ایجاد کرده در مصرف کلیه کالاها و دارو و درمان که ضروری‌تر است، شکاف بیشتر شده.
