در این بُرش مسعود نیلی، اقتصاددان سرشناس کشورمان، به شکافی در نگاه اقتصادی اشاره می‌کند که به صورت کلاسیک، احزاب کشورهای توسعه یافته حول آن شکل می‌گیرند.
به بیان نیلی، قاعدتا سیاستمدار دوست دارد خودش را موثر نشان دهد. بنابراین گرایش ذاتی او به این است که خرج کند و پروژه تعریف کند. اما جهان توسعه‌یافته بر این گرایش لجام زده؛ سیاستمدار نمی‌تواند از جیب آینده و با چاپ پول این هدفش را دنبال کند (موضوع بُرش شماره ۱).
بنابراین او تنها یک گزینه دارد و آن هم افزایش درآمد دولت از طریق افزایش مالیات است. امری که می‌تواند عدم محبوبیت سیاستمدار را در پی داشته باشد. این‌طور است که تعادلی بین دخل و خرج برقرار می‌شود. در این تعادل برخی به سمت فشار کم‌تر مالیاتی و لاجرم مخارج کم‌تر دولت سوق پیدا می‌کنند و برخی برعکس، مالیات بیشتر را به‌خاطر امکان‌هایی که به دولت می‌دهد ترجیح می‌دهند.
بسیاری از احزاب سیاسی در کشورها دقیقا حول همین شکاف شکل می‌گیرند؛ و این‌قدر این شکاف مهم هست و تاثیرگذار هست که بسیاری از کشورها را به دو حزبی شدن سوق داده است.
