به گزارش اکوایران؛ با گذشت سال‌ها از توسعه صنایع وابسته به پوشاک، کیف و کفش، همچنان صنعت دوخت در ایران از نبود یک راهبرد شفاف برای تأمین تجهیزات و ماشین‌آلات رنج می‌برد. برخلاف برخی حوزه‌های صنعتی که توانسته‌اند زنجیره‌ای از تأمین داخلی و وارداتی را با نوعی توازن مدیریت کنند، این صنعت در بلاتکلیفی میان واردات […]
به گزارش اکوایران؛ با گذشت سال‌ها از توسعه صنایع وابسته به پوشاک، کیف و کفش، همچنان صنعت دوخت در ایران از نبود یک راهبرد شفاف برای تأمین تجهیزات و ماشین‌آلات رنج می‌برد. برخلاف برخی حوزه‌های صنعتی که توانسته‌اند زنجیره‌ای از تأمین داخلی و وارداتی را با نوعی توازن مدیریت کنند، این صنعت در بلاتکلیفی میان واردات پراکنده و تولید ناکامل داخلی گرفتار مانده است.
براساس آمار اتحادیه صنف فروشندگان و تعمیرکاران ماشینهای دوخت و بافت و لوازم مربوطه تهران ، تقریبا ۹۹ درصد تجهیزات صنعتی مورد استفاده در این حوزه، از کشورهایی نظیر چین، آلمان، ترکیه و تایوان وارد می‌شود. این آمار به‌خودی‌خود نگران‌کننده نیست، اما آنچه به دغدغه‌ای جدی تبدیل شده، نبود برنامه مشخص برای واردات هدفمند و پایدار است. در شرایطی که تحریم‌ها، نوسانات ارزی و مشکلات نقل‌وانتقال مالی، هر روز موانع تازه‌ای برای واردکنندگان ایجاد می‌کند، عدم‌پیش‌بینی کانال‌های باثبات تأمین، تهدیدی برای کل چرخه تولید محسوب می‌شود.
از سوی دیگر، تولید داخل نیز تنها بخش کوچکی از نیاز این صنعت را پاسخ می‌دهد. طبق داده‌های اتاق اصناف تهران؛ تولیدکنندگان ایرانی در صنعت دوخت توانسته‌اند در بخش خانگی به موفقیت‌هایی دست یابند. به گفته مسئولان صنفی، کشور در تولید چرخ خیاطی خانگی به سطح خودکفایی رسیده و حتی برخی تجهیزات جانبی مانند اتوهای بخار و اتوپرس را نیز تولید می‌کند. اما این موفقیت‌ها هنوز به حوزه صنعتی تسری نیافته‌اند و حتی در بهترین حالت، مونتاژ برخی قطعات وارداتی در داخل انجام می‌شود.
این وضعیت، نشانه نبود یک نگاه صنعتی جامع است. در حالی که تنوع مدل‌های ماشین‌آلات دوخت به بیش از ۴ هزار نوع می‌رسد و تولید همه آن‌ها در داخل کشور توجیه اقتصادی ندارد، انتظار می‌رود دست‌کم مسیر واردات تجهیزاتی که فناوری آن‌ها فعلاً در داخل در دسترس نیست، تسهیل و تثبیت شود.
یکی از راه ها، تفکیک ماشین‌آلات صنعتی از خانگی است که به رغم تأیید مسئولان وزارت صمت، هنوز اجرایی نشده و مانع پیشرفت در بخش‌های تخصصی این صنعت می‌شود.
صنف فروشندگان و تعمیرکاران ماشینهای دوخت و بافت معتقدند، تأمین پایدار ماشین‌آلات، نیاز اولیه هر صنعت تولیدی است. در غیاب آن، حتی بهترین مواد اولیه، نیروی انسانی ماهر و بازار فروش نیز کارایی خود را از دست می‌دهند. صنعت دوخت ایران امروز نه به دنبال رؤیای خودکفایی مطلق، بلکه در جست‌وجوی یک «راهبرد واقع‌گرایانه» برای رشد تدریجی فناوری و تأمین مؤثر ماشین‌آلات است؛ راهبردی که هنوز جای خالی آن در سیاست‌گذاری صنعتی کشور حس می‌شود.
