اکوایران: یک دیپلمات سابق آمریکایی گفته توافق موقت هستهای به معنای تغییر سیاست آمریکا از یک «سیاست پیشگیری» به یک «سیاست مهار» ایران است.
به گزارش اکوایران، دنیس راس، دیپلمات سابق که سابقه کار در وزارت خارجه دولتهای مختلف ایالات متحده را در کارنامه خود دارد، با انتشار یادداشتی در روزنامه واشنگتنپست مدعی شده، چنانچه توافق موقتی میان ایران و آمریکا رخ دهد، این امر دلالت بر تغییر اساسی رویکرد آمریکا در قبال خاورمیانه خواهد داشت.
به نوشته راس، گزارشها حاکی از آن است که دولت بایدن و ایرانیها در حال مذاکره درباره توافقهای جدیدی هستند که در تئوری به دنبال محدود کردن برنامه هستهای تهران است. در حالی که امکان انکار معامله در هر زمان وجود دارد، یک مقام ارشد دولت بایدن اذعان کرد که مذاکرات غیرمستقیمی با دولت ایران در عمان صورت گرفته است. با این حال ایرانیها کمتر سعی در مخفیکاری داشتهاند. حشمت الله فلاحت پیشه، رئیس سابق کمیسیون سیاست خارجی و امنیت ملی مجلس ایران گفته تا کنون تفاهمات نانوشتهای حاصل شده که بر اساس آن دولت بایدن «چشم های خود را روی برخی از قراردادهای انرژی ایران خواهد بست و برخی از وجوه مسدود شده ایران را آزاد خواهد کرد، در ازای این که ایران از گسترش برنامه هستهای خود بیش از سطح فعلی خودداری کند.»
به زعم راس، چنین توافقی موجب نگرانی اسرائیلیها است. خلوص بالای اورانیوم غنی شده و سختتر کردن زیرساختهای هستهای توسط ایران از دلایل این ماجرا است؛ امری که میتواند گزینه نظامی اسرائیل را بیاثر کند. با توجه به شرایط توافق موقت و تداوم این مسئله، احتمالا هیچ کابینهای در اسرائیل منتظر نمیماند تا احتمال از دست دادن گزینه نظامی خود برای جلوگیری از تهدید موجودیتیاش را بپذیرد.
راس باور ادعا دارد که دولت بایدن در تلاش است تا از درگیری مستقیم در خاورمیانه جلوگیری کند اما در مورد این که توافق در حال ظهور چنین هدفی را تامین کند، تردید وجود دارد.
راس مدعیست، پذیرش غنیسازی اورانیوم تا سطح ۶۰ درصد از سوی آمریکا، آن هم در شرایطی که تهران امکان را دارد که تأسیسات هستهای خود را در برابر حمله غیرقابل نفوذ کنند، به معنای تغییر اساسی رویکرد آمریکا در قبال خاورمیانه است. در این شرایط، ایالات متحده به جای اینکه به دنبال جلوگیری از هستهای شدن ایران باشد، آن طور که تاکنون انجام داده است، به طور ضمنی به سیاست پذیرش وضعیت هستهای ایران و تکیه بر بازدارندگی روی میآورد. این تغییر از یک «سیاست پیشگیری» به یک «سیاست مهار» است.