در دل روزهایی که تهران با خطوط مدرن مترو نفس می‌کشد، مردمی در ورامین، پیشوا و قرچک هنوز سهم‌شان از توسعه، فقط وعده است و صبوری. مناطق وفادار به انقلاب، با دلی پر و کمر خم‌شده از ترددهای پررنج، همچنان چشم‌انتظار قطاری هستند که هنوز عملیاتی نشده است.
– اخبار استانها – به گزارش خبرگزاری تسنیم از استان تهران، سال‌هاست مردم ورامین، پیشوا و قرچک در برابر بی‌توجهی به ابتدایی‌ترین حقوق‌شان، فقط یک راه دارند و آن هم صبر است. رفت‌وآمدهای روزانه این مردم به پایتخت، قصه تکراری رنج، اتلاف وقت و بی‌عدالتی است؛ قصه‌ای که مسئولان آن را بارها شنیده‌اند اما همچنان ترجیح می‌دهند از کنار آن عبور کنند.متروی ورامین نه یک پروژه فنی پیچیده، بلکه یک مطالبه ساده و ضروری است. مطالبه‌ای که سال‌ها پیش کلنگش زده شددو وعده بودجه آن داده شد و به مرحله ترسیم نقشه رسید؛ اما نه ریل آن پهن شد، نه ایستگاهی ساخته و هیچ قطاری هم به راه نیفتاد.مردم این مناطق برخلاف بسیاری از مناطق برخوردار، هر روز ساعت‌ها در صف اتوبوس‌های فرسوده یا پشت ترافیک جاده ری ـ ورامین معطل می‌مانند. با حقوق‌های کارگری، کرایه‌های چندباره می‌پردازند، وقت‌شان را در مسیر از دست می‌دهند و در پایان، احساس می‌کنند فراموش شده‌اند. فراموش‌شدگانی که فقط در آستانه انتخابات به یادشان می‌افتند.تبدیل ورامین به قطب خدمات رسانی جنوب شرق استان تهراندر میان این بی‌عدالتی، پرسشی ساده وجود دارد، اگر خطوط مترو حق مردم شمال و غرب تهران است، چرا برای جنوب‌شرق آن فقط وعده است؟ مگر مردم این مناطق، در جنگ و دفاع، در انتخابات و راهپیمایی، کم بودند؟ مگر بار امنیت، اقتصاد و کارگری این استان را به دوش نکشیده‌اند؟مسئولان بدانند که عدالت، فقط در شعار و سند نمی‌ماند؛ عدالت، وقتی معنا پیدا می‌کند که چهره خسته یک کارگر ورامینی، در واگن خلوت و منظم مترو لبخند بزند. این لبخند، از هر پروژه‌ای واجب‌تر است.یادداشت از مریم باحورانتهای پیام/
