حضانت فرزند همواره یکی از چالش‌برانگیزترین مباحث در دعاوی خانوادگی محسوب می‌شود؛ به‌ویژه زمانی که والدین به هر دلیل از یکدیگر جدا می‌شوند و موضوع نگهداری از فرزند به‌صورت مستقل مطرح می‌گردد.
در این میان، تعیین حق حضانت فرزند پسر، با توجه به تغییرات قانونی و آرای وحدت رویه، اهمیت ویژه‌ای یافته است. قانون‌گذار با توجه به مصلحت طفل، سن فرزند، و شرایط خاص والدین، ضوابط مشخصی را برای حضانت در نظر گرفته که آگاهی از آنها برای والدین امری ضروری‌ست.
در این مقاله که به تالیف وکیل تیم ، با نگاهی دقیق و مبتنی بر مواد قانونی و رویه قضایی، به بررسی سن قانونی حضانت فرزند پسر، حق والدین، و نکات مهمی که در روند تصمیم‌گیری دادگاه‌ها تأثیرگذار است، خواهیم پرداخت. هدف این نوشتار، ارائه‌ی تحلیلی روشن و کاربردی برای والدینی است که با این موضوع مواجه‌اند یا قصد دارند با دیدی حقوقی‌تر تصمیم‌گیری کنند.
حضانت فرزند پسر
حضانت فرزند، یکی از مهم‌ترین و در عین حال حساس‌ترین موضوعات حقوق خانواده است که معمولاً پس از طلاق یا جدایی والدین، به یکی از اصلی‌ترین موارد اختلاف و تقابل میان آنها تبدیل می‌شود. با وجود آنکه قانون‌گذار در قوانین مدنی به‌طور مشخص به موضوع حضانت پرداخته، اما در عمل، تعیین تکلیف حضانت فرزند به‌ویژه در سنین مختلف، می‌تواند با چالش‌ها و پیچیدگی‌های متعددی همراه باشد. از همین رو، تعیین تکلیف نهایی در این زمینه معمولاً با مداخله دادگاه خانواده و بر اساس «مصلحت کودک» انجام می‌شود.
حضانت فرزند پسر، به معنای مراقبت، نگهداری، پرورش و تربیت او توسط یکی از والدین یا شخصی است که بنا بر رأی دادگاه، دارای صلاحیت قانونی و اخلاقی برای انجام این مسئولیت شناخته می‌شود. در نظام حقوقی ایران، حضانت نه‌تنها یک حق، بلکه یک تکلیف قانونی برای والدین تلقی می‌شود و والد موظف است کلیه نیازهای جسمی، روحی، عاطفی و تربیتی کودک را به‌درستی تأمین کند. در صورت خودداری از انجام این مسئولیت، امکان پیگرد و مجازات قانونی برای والد خاطی وجود خواهد داشت.
ماده ۱۱۶۸ قانون مدنی، حضانت را هم‌زمان حق و تکلیف والدین دانسته و در ماده ۱۱۶۹، به‌صورت صریح اعلام شده است که حضانت فرزند (اعم از پسر یا دختر) تا سن ۷ سالگی بر عهده مادر خواهد بود و پس از آن تا رسیدن به سن بلوغ شرعی، بر عهده پدر قرار می‌گیرد؛ مگر آنکه دادگاه به دلیل عدم صلاحیت یا وجود شرایط خاص، حضانت را به شخص دیگری واگذار کند.
پس از رسیدن فرزند به سن بلوغ (۱۵ سال قمری برای پسر)، دیگر موضوع حضانت به شکل قانونی مطرح نیست، بلکه اختیار زندگی با هر یک از والدین، با تصمیم خود فرزند خواهد بود. البته حتی پس از این سن نیز اگر یکی از والدین از دیدگاه دادگاه برای کودک خطرآفرین شناخته شود، امکان محدود کردن ملاقات یا تعیین محل اقامت با مداخله دادگاه وجود دارد.
قانون جدید حضانت فرزند پسر
بر اساس قانون جدید، حضانت فرزند پسر به‌طور کلی بستگی به شرایط خاصی همچون سن فرزند، وضعیت والدین (طلاق، مرگ یا عدم صلاحیت) و مصلحت کودک دارد. قانون‌گذار در این راستا ابتدا اولویت حضانت را برای والدین در نظر گرفته است. در صورتی که یکی از والدین فوت کند، حضانت به والد زنده واگذار می‌شود، اما اگر هر دو والد فوت کرده یا صلاحیت حضانت را نداشته باشند، مسئولیت حضانت به دیگر افراد خانواده از جمله جد پدری، سایر اقربا یا وصی قانونی فرزند منتقل خواهد شد.
طبق قوانین جدید، حضانت فرزند پسر از بدو تولد تا سن ۷ سالگی بر عهده مادر است. پس از رسیدن به سن ۷ سالگی، این مسئولیت به پدر واگذار می‌شود و در این دوران، پدر به‌عنوان ولی قهری کودک شناخته می‌شود.
همچنین در قانون جدید، برای فرزندانی که سن آنها از ۱۵ سال بیشتر شده، امکان انتخاب والد عهده‌دار حضانت توسط خود کودک وجود دارد، البته به‌شرط آنکه کودک به سن قانونی (۱۸ سال تمام) نرسیده باشد. در این موارد نیز همچنان مصلحت کودک باید در اولویت قرار گیرد و دادگاه با در نظر گرفتن شرایط خاص هر فرد، تصمیم‌گیری می‌کند.
از آنجا که مصلحت کودک همواره در این تصمیمات اولویت دارد، دادگاه‌ها باید در هر مرحله از روند حضانت، بررسی‌های دقیق‌تری انجام دهند تا بهترین تصمیم برای رفاه و سلامت کودک اتخاذ شود.
سایر قوانین مرتبط با حضانت
۱. عدم صلاحیت والدین: اگر هر یک از والدین به دلایلی از جمله اعتیاد، بیماری‌های روانی یا ارتکاب به جرم نتوانند حضانت فرزند خود را به‌طور مناسب انجام دهند، دادگاه می‌تواند حضانت را از آنها سلب کرده و به شخص دیگری واگذار کند. این تصمیم معمولاً بر اساس ارزیابی مصلحت کودک و با توجه به اسناد و مدارک معتبر صورت می‌گیرد.
۲. حضانت پس از طلاق: در مواردی که والدین از یکدیگر جدا می‌شوند، اولویت حضانت معمولاً به مادر تا سن ۷ سالگی فرزند پسر داده می‌شود. پس از این سن، طبق قانون، حضانت به پدر منتقل می‌شود، مگر آنکه دادگاه دلایل موجهی برای عدم صلاحیت پدر پیدا کند.
۳. ملاقات با والد غیر حضانت‌دار: یکی از نکات مهم در قوانین جدید این است که حتی در مواردی که حضانت به یکی از والدین واگذار شود، حق ملاقات با والد دیگر (که حضانت را بر عهده ندارد) برای فرزند محفوظ است. در صورتی که والدین در مورد نحوه ملاقات به توافق نرسند، دادگاه تصمیم‌گیری می‌کند.
۴. تصمیم‌گیری در مورد تغییر محل اقامت فرزند: در صورتی که یکی از والدین قصد داشته باشد محل اقامت فرزند را تغییر دهد (به‌ویژه در مواردی که به مهاجرت یا جابجایی مربوط می‌شود)، باید اجازه دادگاه را دریافت کند. این تصمیم بر اساس مصلحت کودک و شرایط زندگی والدین اتخاذ می‌شود.
حق حضانت فرزند پسر با کیست؟
حق حضانت فرزند پسر مطابق با مقررات قانون مدنی ایران، بر اساس سن فرزند، مصلحت کودک و صلاحیت والدین تعیین می‌شود. قانون‌گذار بر مبنای اصول و مبانی فقهی، حقوق حمایت خانواده و قواعد قانون مدنی، این حق را بین والدین تقسیم کرده است.
طبق ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی، حضانت فرزند پسر تا سن ۷ سالگی با مادر است و از آن پس تا سن بلوغ شرعی، این مسئولیت بر عهده پدر خواهد بود. سن بلوغ برای فرزند دختر ۹ سال قمری و برای پسر ۱۵ سال قمری تعیین شده است.
این قانون به صورت مطلق نبوده و در موارد خاص، مانند عدم صلاحیت والدین برای نگهداری از فرزند، دادگاه ممکن است حضانت را از آنها سلب کرده و به والد دیگر یا حتی شخص ثالثی که صلاحیت دارد، واگذار کند. به‌طور مثال، در صورتی که والدین به دلایلی همچون اعتیاد، بیماری روانی یا رفتار نادرست نتوانند حضانت کودک را به‌درستی انجام دهند، دادگاه ممکن است حضانت را به شخص دیگری مانند جد پدری، اقربا یا وصی قانونی کودک بسپارد.
پس از سن بلوغ (۱۵ سال قمری برای پسر)، کودک خود حق انتخاب دارد که با کدام یک از والدین زندگی کند. این حق به‌طور کامل به کودک واگذار می‌شود و او می‌تواند تصمیم بگیرد که با مادر یا پدر خود زندگی کند. با این حال، حتی در این مرحله، مصلحت کودک همواره باید در اولویت قرار گیرد و چنان‌چه یکی از والدین برای کودک خطرآفرین شناخته شود، دادگاه می‌تواند برای حفظ امنیت و رفاه کودک، محدودیت‌هایی را اعمال کند.
در مجموع، موضوع حضانت فرزند پسر در قانون مدنی ایران، به‌طور کلی تابع اصول مصلحت کودک و صلاحیت والدین است، و دادگاه‌ها باید در تمامی مراحل تصمیم‌گیری، شرایط خاص کودک و والدین را در نظر بگیرند.
سن حضانت فرزند پسر در حقوق ایران
در نظام حقوقی ایران، سن فرزند پسر یکی از معیارهای کلیدی در تعیین حق حضانت والدین به شمار می‌رود. قانون‌گذار در ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی، سنین مختلفی را برای تعیین مسئولیت حضانت مشخص کرده و این مسئولیت را میان مادر و پدر به‌طور متناوب تقسیم کرده است. در ادامه، جزئیات حضانت فرزند پسر در سنین مختلف مورد بررسی قرار می‌گیرد.
حضانت فرزند پسر تا ۷ سالگی
در سال‌های اولیه زندگی، ارتباط عاطفی و مراقبت‌های مادر از فرزند نقش اساسی در رشد جسمی و روانی کودک دارد. به همین دلیل، طبق قانون، حضانت فرزند پسر تا سن ۷ سالگی به عهده مادر است. این مدت زمان برای تمامی کودکان، اعم از پسر یا دختر، ثابت است. مادر در این سنین مسئولیت کامل نگهداری، تربیت و مراقبت از فرزند را بر عهده دارد، مگر آنکه دادگاه به دلیل عدم صلاحیت مادر، این مسئولیت را به فرد دیگری واگذار کند.
حضانت فرزند پسر از ۷ تا ۱۵ سالگی
پس از رسیدن کودک به سن ۷ سالگی، حضانت فرزند پسر به پدر واگذار می‌شود. یعنی از آغاز سن ۷ سالگی تا سن بلوغ شرعی، که برای پسران ۱۵ سال قمری است، پدر مسئولیت نگهداری و تربیت فرزند را به عهده دارد. در این بازه زمانی، مادر نمی‌تواند این حق را از پدر سلب کند مگر آنکه عدم صلاحیت پدر در دادگاه اثبات شود. در چنین مواردی، دادگاه می‌تواند تصمیمات لازم را برای محافظت از حقوق کودک اتخاذ کند.
حضانت فرزند پسر از ۱۵ تا ۱۸ سالگی
با رسیدن فرزند به سن بلوغ شرعی (۱۵ سال قمری)، او وارد مرحله‌ای می‌شود که در آن، حق تصمیم‌گیری برای محل زندگی خود را پیدا می‌کند. در این دوره، فرزند می‌تواند با توجه به خواسته و اراده خود، تصمیم بگیرد که با کدام یک از والدین زندگی کند. هرچند، در این سن نیز مسئولیت سرپرستی فرزند همچنان به عهده پدر است تا زمانی که فرزند به سن قانونی (۱۸ سال) برسد. در این مرحله، اگر مصلحت کودک در خطر باشد، دادگاه ممکن است تصمیمات لازم را برای محافظت از او اتخاذ کند.
حضانت فرزند پسر بعد از ۱۸ سالگی
پس از رسیدن به سن ۱۸ سالگی، فرزند از دایره حضانت و سرپرستی خارج می‌شود. در این سن، فرزند به استقلال کامل دست یافته و می‌تواند زندگی خود را به‌طور مستقل مدیریت کند. این استقلال به معنای کسب اهلیت قانونی برای انجام تمامی امور حقوقی و مالی است. در این شرایط، فرزند می‌تواند به صورت مستقل زندگی کند یا در صورت تمایل، با یکی از والدین ادامه دهد. در این سن، والدین تنها نقش حمایتی دارند و هر تصمیمی که فرزند بگیرد، به رسمیت شناخته می‌شود.
حضانت فرزند پسر تا کی با مادر است؟
طبق ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی ایران، حضانت فرزند پسر تا سن ۷ سالگی بر عهده مادر است. این مسئله به‌ویژه به دلیل وابستگی عاطفی و جسمی کودک در سال‌های اولیه زندگی است که ارتباط نزدیک و مراقبت‌های مادر نقش بسیار مهمی در رشد و توسعه او دارد.
با این حال، این حق حضانت به طور مطلق به مادر داده نشده و مشروط به صلاحیت اخلاقی، روانی، جسمی و تربیتی مادر است. اگر مادر در هر یک از این جنبه‌ها صلاحیت لازم را نداشته باشد، دادگاه می‌تواند به درخواست پدر یا شخص ذی‌صلاح، حضانت کودک را از مادر سلب کرده و آن را به پدر یا شخص دیگری که صلاحیت نگهداری کودک را داشته باشد، واگذار کند.
بنابراین، در سنین ابتدایی زندگی که وابستگی کودک به مادر بسیار بیشتر است، قانون‌گذار اولویت حضانت را به مادر می‌دهد، مگر اینکه شرایط خاصی وجود داشته باشد که صلاحیت او در نگهداری فرزند تایید نشود.
نحوه گرفتن حضانت فرزند پسر توسط مادر
در حالات عادی که پدر در قید حیات است، حضانت فرزند پسر تا سن ۷ سالگی به طور قانونی بر عهده مادر قرار دارد. اما پس از این سن و در صورتی که پدر همچنان زنده باشد، مادر برای گرفتن حضانت فرزند باید از طریق دادگاه خانواده اقدام کند.
مادر ابتدا باید در دادگاه صلاحیت خود را به اثبات برساند و سپس از پدر سلب حضانت کند. در این مرحله، مادر باید بتواند دادگاه را قانع کند که واگذاری حضانت به او به مصلحت کودک است و یا اینکه پدر صلاحیت لازم برای نگهداری فرزند را ندارد. برای این منظور، مادر باید دلایل قانع‌کننده‌ای مانند موارد زیر را در دادگاه اثبات کند:
۱. فساد اخلاقی یا فحشا
۲. ابتلا به بیماری‌های روانی یا اعصاب
۳. سوءاستفاده از فرزند
۴. اعتیاد به مواد مخدر یا مشروبات الکلی
۵. ضرب و جرح فرزند
در بسیاری از موارد، پیشنهاد اول برای گرفتن حضانت، توافق والدین است که علاوه بر حفظ آرامش کودک، کم‌ترین آسیب را به او وارد می‌کند. در صورتی که والدین در این مورد به توافق نرسند، مادر می‌تواند در هنگام جدایی با اعطای برخی امتیازات یا حقوق خود، مانند مهریه یا نفقه، حضانت فرزند را به عهده گیرد. در غیر این صورت، برای سلب حضانت از پدر باید در دادگاه عدم صلاحیت او را به اثبات رساند.
در هر صورت، تشخیص دادگاه و مصلحت کودک در هر مرحله از فرآیند حضانت، اهمیت ویژه‌ای دارد و تمام تصمیمات بر اساس این دو عامل اتخاذ می‌شود.
حضانت فرزند پسر بعد از ازدواج مجدد مادر
ازدواج مجدد مادر یکی از مسائلی است که ممکن است تأثیراتی بر حق حضانت فرزند داشته باشد. به طور کلی، ازدواج مجدد مادر به خودی خود موجب سلب حضانت از او نمی‌شود، بلکه به شرایط خاص و مصلحت کودک بستگی دارد. قانون‌گذار در قانون مدنی هیچ‌گونه محدودیتی برای مادران در این زمینه ایجاد نکرده است، مگر آنکه ازدواج مجدد او به نحوی باشد که مصلحت کودک را به خطر بیاندازد یا اثبات شود که مادر از لحاظ روانی یا جسمی صلاحیت نگهداری از فرزند را ندارد.
در صورتی که دادگاه مصلحت کودک را در خطر ببیند یا صلاحیت مادر برای نگهداری از فرزند بعد از ازدواج مجدد احراز نشود، ممکن است حضانت به پدر یا شخص ثالث صالح دیگری واگذار شود. این امر به ویژه زمانی رخ می‌دهد که شرایط جدید ازدواج مادر بر روان و تربیت کودک تأثیر منفی بگذارد.
بر اساس ماده ۱۱۷۳ قانون مدنی، در صورتی که شرایط جدید زندگی مادر (پس از ازدواج مجدد) برای نگهداری کودک مناسب نباشد، حضانت از مادر سلب و به فرد دیگری واگذار می‌شود. برای بررسی این موضوع، گزارش مددکاری اجتماعی، نظریه روانشناسی و نظرات کارشناسان دادگاه بسیار حائز اهمیت است. بنابراین، برای جلوگیری از مشکلات احتمالی، بهتر است مادر در هنگام ازدواج مجدد، صلاحیت خود و همسر جدیدش را با معرفی همسر خود و تنظیم استشهادیه در دادگاه اثبات کند.
حضانت فرزند پسر در طلاق توافقی
در طلاق توافقی، والدین می‌توانند در خصوص حضانت فرزند خود به توافق برسند. این توافق شامل مسائل مالی و نیز شرایط مربوط به حضانت فرزند می‌شود. در این زمینه، حق حضانت فرزندانی که به سن بلوغ نرسیده‌اند به والدین واگذار می‌شود و تصمیم‌گیری در مورد حضانت آنها باید در دادگاه خانواده انجام شود.
با این حال، در صورتی که فرزند به سن بلوغ رسیده باشد، حق تصمیم‌گیری در خصوص حضانت از والدین گرفته می‌شود و خود فرزند می‌تواند تصمیم بگیرد که با کدام یک از والدین زندگی کند.
دادگاه ممکن است توافق والدین در خصوص حضانت را رد کند، به‌ویژه اگر این توافق به مصلحت کودک نباشد یا به دلیل عدم صلاحیت یکی از والدین یا ایجاد شرایط جدید، به ضرر فرزند تمام شود. علاوه بر این، در طلاق توافقی، زمان ملاقات با کودک، شرایط ملاقات و نفقه فرزند نیز باید مشخص شوند.
نکته : در صورتی که به دنبال بهترین وکیل طلاق توافقی در تهران هستید، باید توجه داشته باشید که انتخاب یک وکیل متخصص و با تجربه می‌تواند تأثیر زیادی در روند رسیدگی به مسائل مرتبط با حضانت فرزند و دیگر موضوعات حقوقی ناشی از طلاق داشته باشد. بهترین وکیل طلاق در تهران می‌تواند با توجه به قوانین خانواده، مسائل حقوقی مربوط به حضانت، نفقه، تقسیم اموال و دیگر جزئیات حقوقی به شما کمک کند تا حقوق خود را به بهترین شکل ممکن احقاق کنید.
حضانت فرزند پسر بعد از طلاق با کیست؟
حضانت فرزند پسر بعد از وقوع طلاق از مسائل چالش‌برانگیز میان والدین شناخته می‌شود که قانون‌گذار در ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی آن را تعیین تکلیف کرده است. بهترین پیشنهاد با کم‌ترین آسیب برای فرزند، توافق والدین در موضوع حضانت است؛ در غیر این صورت دادگاه مجبور به مداخله و تعیین مسئول حضانت با توجه به سن و مصلحت فرزند است.
بر اساس قوانین مدنی، اولویت حضانت فرزندان تا سن ۷ سالگی چه دختر باشد و چه پسر بر عهده مادر و از آن به بعد تا سن بلوغ بر عهده پدر است. البته در مواردی دادگاه می‌تواند با توجه به مصلحت کودک، تصمیم متفاوتی مغایر با قوانین وضع شده اتخاذ کند. همچنین مصلحت کودک مطابق با ماده ۴۵ قانون حمایت خانواده در ارجحیت قرار دارد. دادگاه می‌تواند در صورت عدم صلاحیت یکی از والدین، حضانت را به والد دیگر یا فرد صلاحیت‌دار ثالثی واگذار کند. برای مشاوره دقیق و راهنمایی قانونی در این زمینه، مشاوره با بهترین وکیل طلاق در تهران می‌تواند به شما کمک کند تا روند حضانت به درستی پیش رود.
چگونه حضانت فرزند پسر را از مادر بگیریم؟
با توجه به اینکه مطابق با قانون، حضانت فرزند پسر تا ۷ سالگی با مادر است و به دلیل اهمیت وابستگی طفل و مادر در این سنین، قانون‌گذار تنها در شرایط خاص حضانت را از مادر سلب و به پدر یا شخص دیگری واگذار می‌کند.
شرایطی مانند اعتیاد به مواد مخدر، فساد اخلاقی، بیماری روانی، ضرب و جرح کودک و ازدواج مجدد آسیب‌زا برای طفل که می‌تواند سلامت جسمی، روحی یا تربیتی کودک را در معرض خطر قرار دهد. البته برای اینکه پدر یا شخص دیگری بتواند حضانت را از مادر بگیرد، باید دلایل مستند و قانونی قابل اثبات به دادگاه خانواده ارائه کند.
در چنین شرایطی با استناد به ماده ۱۱۷۳ قانون مدنی، دادگاه می‌تواند حضانت را در صورت صلاحیت به پدر و در غیر این صورت به یکی از بستگان نزدیک واجد شرایط واگذار کند. این پروسه نیز به طرح دعوا و اثبات در دادگاه نیاز دارد. در روند پیگیری نیز با کمک کارشناس رسمی، مددکاری و مشاورین امور خانواده، دادگاه بنا به مصلحت طفل رای صادر می‌کند. برای این کار، مشاوره با بهترین وکیل طلاق در تهران می‌تواند به شما کمک کند تا روند قانونی را به درستی طی کرده و بهترین نتیجه را بگیرید.
شرایط حضانت فرزند پسر توسط پدر
قانون‌گذار شرایطی را برای حضانت در نظر گرفته است که نبود یکی از این شروط، باعث سلب حضانت از عهده‌دار این مسئولیت می‌شود. در همین خصوص شرایطی که پدر برای حضانت فرزند پسر باید داشته باشد در موارد زیر خلاصه می‌شوند:
· بلوغ: عهده‌دار حضانت باید به سن بلوغ رسیده باشد تا قوه تمییز خوب از بد را داشته و اهلیت استفاده در اموال خود را پیدا کند. البته سن مداخله در امور مالی در بسیاری از نهادها ۱۸ سال تمام اعلام شده؛ در حالی که سن بلوغ شرعی پسر ۱۵ سال تمام قمری است. با این حال پدری که قصد گرفتن حضانت فرزند را دارد، باید به سن بلوغ رسیده باشد.
· عقل: یکی دیگر از شروط مسئول حضانت این است که عاقل باشد با مفهوم عقل دانسته شده که مقابل جنون یا دیوانگی قرار می‌گیرد؛ به عبارتی فرد باید از قوای عقلی سالمی برخوردار باشد تا حضانت به او واگذار شود.
· توانایی عملی: پدری که قصد گرفتن حضانت فرزند پسر را دارد، باید توانایی رفتاری، جسمانی و روانی قابل قبولی داشته تا بتواند از کودک مراقبت کرده و امور و احتیاجات او را رفع کند.
· شایستگی اخلاقی: مهم‌ترین شرطی که قانون‌گذار مطابق با ماده ۱۱۷۳ قانون مدنی مقرر کرده، صلاحیت اخلاقی عهده‌دار حضانت است. عدم مواظبت یا انحطاط اخلاقی اگر به صحت جسمانی و تربیت طفل ضرر رساند، موجبات سلب حضانت را فراهم می‌کند.
· اسلام: مسلمان بودن از دیگر شروط عمومی با فلسفه فقهی است که بر اساس ماده ۱۱۹۲ قانون مدنی مربوط به وصی، تعریف می‌شود. بر همین اصل اگر پدر مسلمان نباشد یا کافر شود، سبب سلب حضانت و از بین رفتن این حق می‌شود.
· عدم ابتلا به بیماری‌های واگیردار: ابتلا به بیماری‌های مسری، واگیردار یا خطرناک که سلامت طفل را به خطر بیندازد، باعث می‌شود تا حضانت به والد دیگر یا شخص مورد تایید دادگاه منتقل شود. این امر به دلیل اهمیت سلامت طفل است.
· عدم ازدواج مجدد: این شرط از دیگر شروط مسئول حضانت است؛ اما فقط برای مادر وضع شده و در شرایط خاص، باعث سلب حضانت از او می‌شود.
نکات و توصیه‌های حقوقی مهم حضانت فرزند پسر
حضانت فرزند در شرایط طلاق یا جدایی والدین از مسائل با حساسیت غیرقابل انکار شناخته می‌شود. بر همین اساس مقررات و اصول حقوقی ویژه‌ای حاکم بر این موضوع، جاری است. همین امر تصمیم‌گیری‌ها در خصوص حضانت را پرچالش می‌کند و والدین باید از قوانین مرتبط با آن، باخبر باشند. از این‌رو در ادامه مهم‌ترین نکات حقوقی در خصوص حضانت فرزند پسر را یادآوری می‌کنیم تا مدنظر قرار دهید:
· با واگذاری حضانت به یکی از والدین، حق ملاقات والد دیگر به هیچ وجه سلب نمی‌شود.
· در مواردی که صلاحیت یکی از والدین مشکوک باشد، برای اثبات در دادگاه از کارشناسی کمک می‌گیرند.
· در شرایطی که والدین در خصوص حضانت توافق کرده باشند، دادگاه آن را تایید می‌کند؛ مشروط به اینکه به مصلحت طفل باشد.
· هر یک از والدین می‌توانند به حکم حضانت داده شده، اعتراض کنند. البته باید دلایل مستندی برای آن ارائه دهند.
در مسائل مربوط به خانواده به خصوص حضانت فرزند، مشاوره و کمک گرفتن از وکلای متخصص بهترین پیشنهاد است. این افراد با آگاهی از قوانین و رویه‌های قضایی، شما را در مراحل مختلف دعوای حضانت راهنمایی می‌کنند و بهترین راه‌های قانونی را برای صلاحیت حضانت یا رد صلاحیت طرف مقابل، ارائه می‌دهند. به همین دلیل افراد درگیر با موضوع حضانت به کمک وکلای متخصص می‌توانند از حقوق خود در مقابل هرگونه تصمیم ناعادلانه، دفاع کنند.
برای مشاوره و اخذ حضانت، تماس با بهترین وکیل طلاق در تهران پیشنهاد می‌شود تا روند قانونی را به درستی طی کرده و بهترین نتیجه را بگیرید.
مقاله خیلی خوبی بود و ابهامات زیادی رو در مورد حضانت فرزند پسر رفع کرد. مخصوصاً این نکته که بعد از ۱۵ سالگی دیگه حضانت قانونی مطرح نیست و خود پسر می‌تونه تصمیم بگیره خیلی مهمه. ولی به نظر من، حتی بعد از اون سن هم اگه یکی از والدین صلاحیت لازم رو نداشته باشه، باید یه جور نظارت قانونی وجود داشته باشه تا مصلحت بچه حفظ بشه.