موضوع اهمیت انرژی‌های تجدیدپذیر و لزوم گسترش آن، امروزه امری بدیهی است و نه‌تنها کشورهای توسعه‌یافته و در حال توسعه، حتی کشورهایی که در برخورداری از سوخت‌های فسیلی نیز غنی محسوب می‌شوند، سرمایه‌گذاری بالایی روی این حوزه انجام داده‌اند و تلاش دارند در این حوزه توانمندی خود را افزایش دهند تا ضمن بهره‌مندی از مواهب این نوع انرژی، بتوانند داشته‌های سرزمینی و منابع نفت و گاز خود را حفظ و به ارزش‌افزوده تبدیل کنند.
در این موضوع، با توجه به موقعیت جغرافیایی و اتصال به اقیانوس و آب‌های آزاد جهان از یک سو و بهره‌مندی از نور خورشید از سوی دیگر، جنوب‌غرب آسیا از یک مزیت منحصربفرد برخوردار است.
در واقع، خاورمیانه نه‌تنها در نفت و گاز، بلکه در انرژی تجدیدپذیر نیز مزیت‌های متعددی دارد و به همین دلیل حتی در جهان فناورانه و توسعه‌یافته فردا که شاید تا حد زیادی از سوخت‌ها و انرژی‌های فسیلی بی‌نیاز باشد، همچنان بتواند خود را به عنوان منطقۀ انرژی در سطح جهان مطرح کند.
همین مزیت سبب شده که کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس به ویژه عربستان، قطر و امارات، اقدامات جدی در این حوزه را آغاز کنند که یکی از آنها کربن‌زدایی از صنایع است و حالا به جرأت بتوان ادعا کرد که این کشورها دورخیز بلندی برای دستیابی به انرژی تجدیدپذیر برداشته‌اند و به زودی می‌توان اولین نتایج میان‌مدت این سرمایه‌گذاری بزرگ را لمس و حس کرد.
در این بین اما ایران به دلیل پهناوری و وسعت جغرافیایی و برخورداری از نیروی خورشیدی و بادی، یک استثناء می‌تواند باشد. در واقع ایران به عنوان یک کشور نفت‌خیز و یکی از بزرگترین دارندگان گاز در جهان، در بخش انرژی تجدیدپذیر نیز قابلیت بسیار ویژه‌ای دارد.
تفاوت ایران با دیگر کشورهای منطقه البته به طور خاص در بهره‌مندی از نیروی انسانی متخصص است. به عبارت بهتر، ایران تمام داشته‌های کشورهایی مثل قطر را دارد (و حتی در برخی موارد بیشتر از آنها) و علاوه بر آن در نیروی انسانی نخبه و متخصص نیز سرآمد است.
با توجه به سرعت و کیفیت روندی که در کشورهای منطقه در حوزه انرژی سبز در حال انجام است، هرگونه اهمال از این بخش، خسران بزرگی برای آینده کشور خواهد بود؛ بنابراین ضرورت دارد دولت توسعۀ انرژی تجدیدپذیر را به عنوان یک برنامه بلندمدت و یک ابرپروژه ملی به صورت جدی در دستورکار قرار دهد و از نگاه فانتزی به این حوزه بپرهیزد.
