طاهر خیری؛ بازار: سالهاست که مردم ایران کام خود را با شیرینی ها و شکلات های مراکز تولیدی شهر تبریز شیرین می کنند. حتی بسیاری، برندهای معروف شکلات سازی این قطب صنعت غذایی و شیرینی کشور را به نام می شناسند و وقتی که به تبریز سفر می کنند اولین چیز در سبد خریدشان شیرینی و شکلات تبریزی ها است.
به واقع ایرانی ها لحظات خوش زندگی شان را در دورهمی ها و میهمانی های خانوادگی با شکلات و شیرینی های تبریز و استان سپری می کنند. به عبارت بهتر قرابیه، باقلوا، نوقا، راحت الحلقوم، لطیفه و …یک پای ثابت جشن ها و مراسم های مردم ایران و تعداد زیادی از کشورهای خارجی است. شکلات و شیرینی های تولید شده تبریز با کیفیت هستند و در بسته بندی مناسب قرار می گیرند که اعتباری برای صنعت ایران زمین بخشیده و مایه افتخار هر ایرانی شده است.
آذربایجان شرقی با صدها واحد تولیدی شیرینی، شکلات و البته صنایع غذایی به یکی از مهمترین قطب‌های صنایع غذایی در کشور و منطقه خاورمیانه تبدیل شده است و بخش عمده ای از نیاز بازارهای داخلی و خارجی را تامین می کند. به طوری که از ۵۶۳ واحد تولیدی کشور در این صنعت، ۱۲۵ واحد با ظرفیت تولیدی بیش از ۴۱۷ هزار و ۸۴۵ تن مربوط به آذربایجان شرقی است.
به گواه آمار ۵۵ درصد از شکلات و شیرینی صادراتی کشور در آذربایجان‌شرقی تولید و به بیش از ۶۰ کشور جهان از جمله کشورهای همسایه، اروپا و حتی آمریکا صادر می شود. در حالی که حجم تجارت جهانی این محصولات در دنیا حدود یک هزار و ۵۰۰ میلیارد دلار است اما سهم بسیار ناچیزی از این تجارت بین المللی مربوط به کشورمان است.
بدون اغراق باید گفت صنعت شکلات سازی و شیرینی تبریز، امروزه مرزهای ملی را در نوردیده و به بیشتر بازارهای کشورهای جهان راه یافته و تبریز را به عنوان قطب اول این صنعت مطرح کرده است. با این اوصاف اما میزان صادرات این محصولات علیرغم کیفیت و بسته بندی مناسب، قابل قبول نیست و با وضعیت مطلوب صادراتی فاصله بسیار دارد.
توسعه صنایع شیرینی و شکلات علاوه بر اشتغال زایی و ارزآوری باعث رونق اقتصادی استان می شود. با تدوین یک برنامه راهبردی و ترسیم نقشه راه می توان شرکت های تولیدی شکلات و غذایی آذربایجان شرقی را در جهان مطرح و به بازارهای بیشتری نفوذ کرد.
واقعیت این است که حمل و نقل کالا و همچنین تامین مالی از مهمترین چالش های صنایع شیرینی و شکلات در کشور و استان است که حمایت و توجه بیش از پیش دولت سیزدهم را می طلبد. به نظر می رسد در مساله تامین مالی واحدهای تولیدی متناسب با نیاز هر واحد به صورت مشخص اعم از افزایش ظرفیت تولید، حمل و نقل، واردات و نوسازی ماشین آلات و تجهیزات و تامین مواد اولیه اقدامات لازم باید انجام شود.
