اقتصاد ۱۰۰- حقوقی که شهرداری تهران به این افراد می دهد، کفاف زندگی را نمی دهد و حتی به این کارگران گفته شده است که حق رفتن به مرخصی را ندارند.
کارگران فضای سبز شهرداری تهران می گویند؛ هنوز به مبلغ سال گذشته حقوق دریافت می‌کنیم و در حالی که پنجشنبه و جمعه باید یک روز تعطیلی داشته باشیم، اما باید سرکار بیاییم و بابت آن هم اضافه حقوق نمی‌دهند.
حدود یک ماه پیش رئیس کمیته اجتماعی شورای شهر تهران در تذکر پیش از دستور خود در صحن علنی شورای شهر اعلام کرد؛ اگرچه بخش عمده‌ای از نیروهای شهرداری تهران از جامعه کارگری هستند، اما بررسی‌ها نشان می‌دهد که کارگران، مبالغ دریافتی کمی دریافت می‌کنند و این مسئله باعث کاهش بهره وری آنها می‌شود و در این میان حضور برخی شرکت‌های پیمانکاری نباید تاثیری بر کیفیت کار داشته باشد و شهرداری باید تمام تلاش خود را برای حل مشکلات این قشر داشته باشد. او تاکید کرده بود، شهردای تهران باید موضوعاتی همچون افزایش مستمری، بازنگری در ارائه پاداش و ارائه تسهیلات برای حفظ کرامت و رفع دغدغه‌های این قشر را فراهم کند و گزارشی از اقدامات انجام شده ارائه کند.
گروهی از کارگرانی که رئیس کمیته اجتماعی شورای شهر تهران در صحن شورا به آنها اشاره کرده است، کارگران فضای سبز شهرداری تهران هستند که در مناطق ۲۲ گانه شهرداری تهران با پیمانکاران متفاوت در فضای سبز شهر تهران مشغول به کار بوده و برای زنده نگه داشتن فضای سبز شهر از صبح بسیار زود تلاش می‌کنند. این کارگران بدون حتی یک روز تعطیلی در تمام روزهای هفته مشغول فعالیت هستند، در حالی که پیمانکاران فضای سبز برخی از مناطق همچنان حقوق سال گذشته را به آنها می‌پردازند و هنوز خبری از افزایش حقوق برای این کارگران نیست.
در یک صبح بهاری به جمع گروهی ۷ نفره از کارگران فضای سبز که در یکی از پارک‌های جنوبی شهر تهران خدمت می‌کنند، می‌روم. همگی‌شان لباس سبز رنگ برتن دارند و در ساعات اولیه صبح بعد از اینکه کمی از کار فارغ شده‌اند، من را در جمع صمیمانه‌شان پذیرا شده‌اند تا باهم گپ و گفتی درباره وضعیت کار و زندگی‌شان داشته باشیم.
سبزپوشان شهرداری تهران که در فضای سبز مشغول به کار هستند هر روز با دستان پینه بسته و صورت های آفتاب سوخته از ساعت ابتدایی صبح مشغول آبیاری، هرس کردن و … فضای سبز شهر تهران هستند تا چهره شهر را زیباتر کرده و فضای بهتری را برای شهروندان آماده کنند.
هنوز به مبلغ سال گذشته حقوق دریافت می‌کنیم
رضا یکی از کارگرانی است که در این پارک کار می‌کند. او هر روز ساعت ۶ صبح در سرکارش حاضر می‌شود و بعد از اتمام کارش به محل شغل دومش می‌رود و در نهایت ساعت ۱۱ شب به خانه می‌رسد، او درباره وضعیت کاری خود و همکارانش می‌گوید: «متاسفانه زندگی برای کارگران بسیار سخت می‌گذرد. حقوق ما بسیار کم است. الان ۸ میلیون می‌گیریم؛ یعنی هنوز داریم به مبلغ سال گذشته حقوق دریافت می‌کنیم، اعلام کرده‌اند که ۳۵ درصد به حقوق ما اضافه خواهد شد، اما ما هنوز چیزی از این اضافه حقوق ندیده‌ایم و هنوز نمی‌دانیم که اضافه خواهد شد یا نه و حتی نمی‌دانیم که اضافه‌حقوق کی پرداخت خواهد شد.»
وی ادامه می‌دهد: «همیشه اعلام می‌شود حقوق اضافه خواهد شد، اما در موقع پرداخت کم می‌شود. البته این را هم بگویم زمانی هم که حقوق اضافه می‌شود، شاید ما دو الی سه ماه اموراتمان بگذرد، اما بعد از دو الی سه ماه بعد که دوباره اجناس گران می‌شود دوباره به مشکل می‌خوریم. این حقوقی که ما می گیریم نهایت ده روز دوام می‌آورد، تازه اگر مستاجر نباشیم اما بسیاری از همکاران ما مستاجر هستند و همان روزهای اول همه حقوق تمام می‌شود.»
سعید یکی دیگر از کارگرانی است که در جمع ما حضور دارد. او وارد بحث می‌شود و می‌گوید: «من ۶ میلیون کرایه خانه می‌دهم. این دوماه هنوز حقوقم همان حقوق سال گذشته است که ۸ میلیون تومان بود. زندگی با سختی می‌گذرد. من حدود ۳۰ سال کار کرده‌ام و بازنشسته شده‌ام، اما چون ۱۸ سال سابقه بیمه داشتم و فقط ۱۸ سال سابقه رد شده بود حدود ۵ میلیون بابت آن می‌گیرم و برای همین مجبور شدم دوباره به سرکار بیایم چون با ۴ الی ۵ میلیون تومان که زندگی نمی‌گذرد و الان بعد از بازنشستگی هم دوباره کارگری می‌کنم.»
وی که دارای ۶ فرزند است و همه فرزندانش هم متاهل هستند، ادامه می‌دهد: «با نان خالی زندگی می‌کنیم، اگر بخواهیم یک وعده مهمانی بگیریم، باید کلی هزینه بدهیم. من مستاجرم ۶ میلیون اجاره می‌دهم. ما واقعا در مضیقه زندگی می‌کنیم. من مدت هاست که برای خودمان گوشت نخریده‌ام و اگر مهمانی منزل ما بیاید مجبور می شوم هزینه کنم اما برای روزانه خودمان نمی‌توانم و نمی‌رسم با این حقوق. ما از روی زن و بچه‌یمان واقعا شرمنده‌ام، چراکه نمی‌توانیم یک روز دست زن و بچه‌مان را بگیریم و به گردش برویم و استراحت کنیم. از سال ۶۲ یا ۶۳ که به مشهد رفته‌ام دیگر نتوانسته‌ام با همسرم به یک سفر بروم. چون نه وقت داریم و نه پولی که هزینه سفر کنیم.»
در ادامه صحبت‌مان دوباره رضا وارد بحث شده و ادامه می‌دهد: «اکثر ما شغل دوم نداریم، اما من شغل دوم دارم. البته من با اینکه یک فرزند هم بیشتر ندارم اما باز هم کم می‌آورم. من تا ۱۱ شب کار می‌کنم و در کل نمی‌توانم به خانواده‌ام برسم.»
وی در پاسخ به این سوال که آیا تعطیلی پایان هفته و یا مرخصی دارند، خاطرنشان می‌کند: «ما نمی‌توانیم از زندگی لذت ببریم ما حتی یک مسافرت ساده هم نمی‌توانیم برویم. چون اصلا تعطیلی نداریم یعنی حق تعطیلی ما را به راحتی می‌خورند. پنجشنبه و جمعه باید یک روز تعطیلی داشته باشیم که نمی‌دهند و ما باید سرکار بیاییم و بابت آن هم حقوق اضافه نمی‌شود. واقعا بی‌قانونی در حوزه کاری ما بیداد می‌کند. ما زیر دست پیمانکار کار می‌کنیم و پیمانکار هر طور که بخواهد رفتار می‌کند.»
رضا تصریح می‌کند: «بیمه یک مدت توسط پیمانکاران خورده می‌شد، اما بعد شهرداری به این موضوع ورود کرد و الان چند سالی است که بیمه ما خیلی خوب شده است و دیگر خدارو شکر حق بیمه‌مان را نمی‌خورند. تقریبا سال به سال یک مناقصه برگزار می‌شود و هر کسی که در مناقصه برنده شود، کار را دست می‌گیرد البته هر کسی هم که وارد می‌شود یک قانون خاص برای خود دارد و در کل به کارگر جماعت نمی‌رسند.»
وی ادامه می‌دهد: «از لحاظ معیشتی وضعیت ما بسیار نامناسب است. بسیاری از همکاران ما بیمار هستند و سن‌شان بالا رفته است و پا به سن گذاشته‌اند. همچنین از سوی دیگر جوانان این شغل را نمی‌پذیرند و ما نزدیک دو الی سه نفر کم داریم و فشار کار بر ما زیادتر می‌شود و به همین دلیل ما خسته می‌شویم و در خانه عصبی هستیم و به دلیل کار زیاد دیگر جانی برای ما نمی‌ماند که بخواهیم کار دوم بگیریم. از ساعت ۶ سر کار هستیم تا دو بعد از ظهر. اضافه کار هم به ما نمی‌دهند. آنهایی هم که دوازده ساعت کار می کنند هم حدود ۲۰۰ تومان اضافه کار می‌گیرند که بسیار کم است. در حالی که ۴ ساعت در روز بیشتر از ما کار می‌کنند و این واقعا ظلم است.»
